Źródła
Zaczęło się w La Salette
19 września 1846 r. we francuskich Alpach, niedaleko wioski La Salette, Maryja ukazała się dwojgu pastuszkom, Maksyminowi i Melanii. Płacząc, mówiła dzieciom o ogromnym smutku, który przeżywa. „Od jak dawna cierpię…” Powiedziała, co boli Ją najbardziej. Na piersiach miała zawieszony krzyż. Dzieci dostrzegły, że Chrystus na nim się poruszał. Cierpiał. Przy Jego prawej ręce zawieszone były obcęgi, przy lewej – młotek. Jakby chciał zapytać: „Ulżysz mojemu cierpieniu, czy je pogłębisz?”
Dzieci stały tak blisko Maryi, że nikt nie mógłby przejść między nimi. Rozmowa nie trwała dłużej niż pół godziny. Na końcu swojego orędzia „Piękna Pani” – bo tak ją nazwali pastuszkowie – powiedziała: „A więc moje dzieci, ogłoście to całemu mojemu ludowi!” Potem uniosła się nieco nad ziemię i rozpłynęła w blasku światła słonecznego.
„To musiała być jakaś wielka święta!” – krzyknęła Melania. „Gdybyśmy o tym wiedzieli wcześniej – powiedział Maksymin – to poprosilibyśmy ją, a zabrałaby nas ze sobą do nieba.”
Niezwykła wiadomość
Dzieci z początku nie chciały mówić o tym, co się wydarzyło. Dopiero gospodarze, u których pracowały, nakazali im opowiedzieć o wszystkim. Następnego dnia wiadomość o cudownym zdarzeniu dotarła do proboszcza. Kiedy dzieci przekazały mu słowa Maryi, rozpłakał się. Wiedział dobrze, o czym mówiła. Ludzie bluźnią, pracują w niedzielę,
zapominają o modlitwie, nie zachowują postu, drwią z religii. Tak było w jego parafii, tak było w tym regionie Francji. Ludzie porzucili Boga. A teraz On posłał Swoją Matkę i wzywa do nawrócenia.
Mieszkańcy La Salette także przejęli się tymi słowami. Zaczęli się spowiadać, modlić. A na miejscu objawienia działy się cuda. Ludzie zostawali uzdrowieni ze swoich chorób. Wątpiący, którzy przybywali tam tylko z ciekawości, nawracali się. Coraz więcej pielgrzymów udawało się na górę, aby powierzyć swoje życie Panu Bogu.
Dzieci przekazywały dalej orędzie „Pięknej Pani”. W końcu o to je prosiła: „Ogłoście to całemu mojemu ludowi!”
Decyzja biskupa
Po pięciu latach, 19 września 1851 r. biskup Grenoble, Philibert de Bruillard wydał dokument potwierdzający prawdziwość objawienia w La Salette. Rok później położono kamień węgielny pod budowę bazyliki w miejscu cudownego zdarzenia. Wtedy też biskup powołał pięciu księży ze swojej diecezji do posługi pielgrzymom przybywającym do La Salette.
Księża, którzy posługiwali w miejscu objawienia, bardzo szybko zapragnęli żyć jak zakonnicy. Po 6 latach, 2 lutego 1858 r. sześciu kapłanów złożyło pierwsze śluby zakonne. Tę datę uznaje się za początek Zgromadzenia Księży Misjonarzy Saletynów. Od samego początku szczególnymi cechami duchowości saletyńskiej są: modlitwa, pokuta i gorliwość apostolska.
Na cały świat
Na przełomie XIX i XX w. we Francji wybuchło prześladowanie zgromadzeń zakonnych. To sprawiło, że saletyni osiedlili się w innych krajach. Zwiększająca się liczba kandydatów była znakiem Bożego błogosławieństwa. Nastąpił szybki wzrost liczby członków zgromadzenia, które zostało podzielone na regiony, później na prowincje. Do Polski saletyni przybyli ze Szwajcarii w 1902 r. Mieli nauczyć się języka polskiego, by potem pracować dla Polonii w Stanach Zjednoczonych. Nie wszyscy wyjechali jednak do USA. Okazało się, że można tutaj otworzyć dom zakonny i rozpocząć głoszenie orędzia Matki Bożej. I tak saletyni nieprzerwanie pracują w Polsce do dzisiaj.
Na całym świecie jest ok. 960 saletynów. Są dziś obecni na 6 kontynentach w 28 krajach. Oprócz Polski posługują w Angoli, Argentynie, Australii, Belgii, na Białorusi, w Boliwii, Brazylii, Czechach, na Filipinach, we Francji, na Haiti, w Hiszpanii, Indiach, Kanadzie, Liechtensteinie, na Madagaskarze, w Myanmarze, Namibii, Niemczech, Portugalii, na Réunion, w Szwajcarii, na Słowacji, w Stanach Zjednoczonych, na Ukrainie, w Wielkiej Brytanii, Włoszech.