Wprowadzenie w Misterium Paschalne cz. VI
Zapraszamy do zapoznania się z ostatnim wprowadzeniem w Misterium Paschalne. W tej części prezentujemy symbolikę liturgii chrzcielnej i procesji rezurekcyjnej. Przyjrzymy się także porankowi zmartwychwstania ukazując znaczenie śniadania wielkanocnego oraz całej oktawy Wielkanocnej.
WIELKA NOC – NOC PASCHALNA
Liturgia chrzcielna
Od pierwszych wieków Wigilia Paschalna była dniem w którym katechumeni (tj. osoby przygotowujące się do chrztu) przyjmowali chrzest. Głównym symbolem tego sakramentu jest woda. Ma ona symbolikę życia i śmierci. Wody potopu uśmierciły grzeszną ludzkość, ale też uratowały Noego i jego rodzinę. Dualizm tego pojęcia widać również przy obrzędzie chrztu – jest zanurzenie i wynurzenie. Ten sakrament jest czytelny w pełni podczas obrzędu zanurzenia, czyli topienia – wykonywanego nie raz, bo mamy tak grzeszną naturę starego człowieka, że po jednym zatopieniu ona nie umrze – ale trzy razy. Dopiero wtedy wynurza się nowy człowiek. Przy chrzcie woda jest symbolem śmierci starego człowieka, ale z tej samej wody rodzi się nowy człowiek – chrześcijanin. Na znak nowego życia zakłada się ochrzczonym białe szaty. Z biblijnego punktu widzenia szata, i w ogóle przyodzianie, oznacza błogosławieństwo. Natomiast nagość symbolizuje przekleństwo. Gdy człowiek zgrzeszył, zobaczył, że jest nagi. Przedtem nie nosił na sobie niczego, ale nie czuł się nagi bo był obleczony w Boga. Gdy utracił jedność z Bogiem, zobaczył swoją nagość, sromotę, całą nędze. Nagość oznacza też śmierć, brak godności starego człowieka, dlatego kandydatów do chrztu rozbieramy. Dopiero po zanurzeniu przyodziewamy ich w białe szaty – symbol samego Boga, godności dziecka Bożego. Biała szata oznacza przyobleczenie się w Boga. Do chrztu człowiek staje nago, tak jak Chrystus wiszący na krzyżu, a potem wynurza się przyobleczony w Jezusa Zmartwychwstałego, w białej szacie.
Po chrzcie katechumenów następuje odnowienie przyrzeczeń chrztu. Ma to przypomnieć nam przyjęty chrzest i złączyć w radości z tymi, którzy zostali ochrzczeni. Wybieramy w ten sposób na nowo życie dla Boga w Chrystusie Jezusie. Nasze życie powinno być „paschalne”, to znaczy polegać na ciągłym „przechodzeniu” z grzechu do przyjaźni z Bogiem, do coraz większej wolności dziecka Bożego.
Procesja rezurekcyjna
Procesja rezurekcyjna (łac. resurrectio – zmartwychwstanie) jest uroczystym ogłoszeniem całemu światu radosnej wieści (Ewangelii) o Zmartwychwstaniu Pana i wezwaniem całego stworzenia do udziału w triumfie Zmartwychwstałego. Procesja ta jest naszym osobistym, a zarazem wspólnotowym świadectwem wiary w zbawienie i zwycięstwo Jezusa nad śmiercią, piekłem i szatanem.
W części polskich parafii możemy spotkać się z praktyką Mszy
Rezurekcyjnych, które rozpoczynają się właśnie tą procesją. Jednak w takim wypadku
zachodzi pewna niekonsekwencja. Bowiem kiedy cała Wigilia Paschalna zmierza
właśnie do tego abyśmy ucieszyli się z dzieła Zbawienia dokonanego przez
Chrystusa, my odkładamy wyraz naszej radości „na potem”. Dlatego wiele parafii
zaczęło praktykować procesję rezurekcyjną po Komunii Świętej, aby nie
rozdzielać tych dwóch wydarzeń.
NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA
Do Świętego Triduum Paschalnego należy również Niedziela Zmartwychwstania. Świętowanie tego dnia jest bardzo ważną częścią przeżywania Świąt Paschalnych. Tradycyjne śniadanie wielkanocne ma szerokie tradycje. Jest ono bowiem agapą, ucztą wspólnoty, przeżywaną w miłości, i jako taka jest przedłużeniem liturgii. Podczas niej nie tylko zaspakajamy głód ale w miłości braterskiej doświadczamy obecności Chrystusa. Zmartwychwstały przecież objawia się podczas posiłku ze, wspomnianymi już, uczniami w Emaus. Posiłek jest także znakiem zmartwychwstania i życia.
Niedziela Zmartwychwstania rozpoczyna osiem dni świątecznych to tzw. Oktawa Wielkanocna. Rozpoczyna również w Kościele okres Wielkanocny, który kończy się Zesłaniem Ducha Świętego, bo to święto dopełnia Paschę.
Na podstawie:
- Pierre-Marie Delfieux oraz mnisi i mniszki z Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich, „Medytacje paschalne”;
- o. Janusz Jędryszek OFM.Conv, „Święte Triduum Paschalne we wspólnocie parafialnej”;
- ks. S. Czerwik, ks. J. Kudasiewicz, ks. H. Witczyk, „Święte Triduum Paschalne. Komentarze biblijno-liturgiczne i medytacje”.
Zobacz poprzednie artykuły:
Wprowadzenie w Misterium Paschalne cz. I
Wprowadzenie w Misterium Paschalne cz. II
Wprowadzenie w Misterium Paschalne cz. III
Wprowadzenie w Misterium Paschalne cz. IV
Wprowadzenie w Misterium Paschalne cz. V
Proponowane strony: